✍️ محمد حسین غیاثی
چنان از طرف مجلس حرف می‌زند و خط و نشان می‌کشد و به یمین و یسار می‌تازد که انگار مجلس لشگر پنج نصر است و او فرمانده‌اش.
یا شهرداری تهران است و نمایندگان کارمندان و پیمانکارانش.
یا هواپیماست و ایشان خلبانش.
رؤسای مجالس قبل از انقلاب تحت استیلای پهلوی اساساً چنین نطقی به مخیله‌شان نمی‌رسید.
نهایتاً اجازه داشتند ابراز چاکری را به پیشگاه ملوکانه تقدیم کنند.
رؤسای مجالس بعد از انقلاب نه غالباً چنین شخصیتی داشتند و نه فضای انقلاب و افکار عمومی و نه شخصیتهای داخل مجلس اجازه‌ی چنین خودارباب‌پنداری را به آنها می‌داد.
مجلس یک نهاد مدرن است.
برخاسته از دموکراسی.
آن کس که آن بالاست اسپیکر است نه رییس.
سخنگو است نه آقابالاسر.
در ممالک راقیه ایشان حتی‌الامکان و عرفاً بی‌طرف می‌مانَند و می‌گذارند فراکسیونها عمل سیاسی خود را انجام دهند.
اسپیکرها جز در مقاطع حیاتی کمتر مداخله‌ای انجام می‌دهند.
به هر تقدیر نمی‌دانم از همان اول چه کسی در ایران نام ریاست را برای سخنگوی مجلس جعل کرد!
این نام را باید برانداخت تا افرادی که زمینه‌اش را دارند دچار سوءتفاهم و کژاندیشی و کژپنداری و بالمآل کژکرداری نشوند و اسباب زحمت برای مُلک و مَلِک و ملت و مملکت و خودشان نشوند.
