ایران؛ آب که نداریم، کرونا هم ما را بیچاره کرده است

ایران؛ آب که نداریم، کرونا هم ما را بیچاره کرده است

احتمالا باید از مردمی که هفته قبل در آغاز روزهای گرم سال در خوزستان خون‌شان به جوش آمد، ریختند وسط جاده و چند ساعتی این مسیر را برای بیان مطالبه‌شان بستند یک تشکر اساسی بکنیم.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه صبح نو ،تعجب می‌کنید چرا می‌گویم تشکر؟ برایتان می‌گویم. حقیقت این است که ما (مخصوصا اهالی مرکزنشین) غیر از مراکز استان‌ها چند شهر مهم کشور اساسا شناختی از سایر مناطق کشور نداریم و از این بابت است می‌گویم باید تشکری از این مردم شریف داشته باشیم تا ما را با منطقه‌ای به نام «غیزانیه» آشنا کردند. حالا غیزانیه کجاست؟ احتمالا تا الان که این نوشته را می‌خوانید دستی به گوگل برده‌اید و این اسم را جست‌وجو کردید.

اجمالاً آنطور که ویکی پدیای فارسی نوشته این شهر بزرگترین بخش شهر اهواز است که در مسیر جاده قدیم اهواز به ماهشهر، رامشیر، رامهرمز و هفتکل قرار‌دارد. غیزانیه؛ اهمیت استراتژیکی هم برای صنایع نفتی ایران دارد چرا‌که علاوه بر واقع شدن شرکت‌های نفت و گاز کارون و مارون، شرکت ملی حفاری ایران، پتروشیمی مارون و پتروشیمی رازی، مسیر ترانزیت بنادر ایران نیز در این بخش قرار دارد.

این‌ها را برای شما گفتم که بدانید این منطقه اصطلاحاً روی نفت خوابیده اما خیلی پوست کنده و سرراست بدانید که آب ندارد و همین باعث شده است که مردم این منطقه هفته قبل چند ساعتی این مسیر مهم ترانزیتی را مسدود کنند و حتماً می دانید بعد از آن چه اتفاقی افتاد. از آنجا که خبرنگار جماعت باید سرش برای این مدل مسائل درد بکند باعث شد که از یک فرصت کوتاه نهایت استفاده را کنم و خود را به منطقه‌ای برسانم که این روزها اسمش زیاد ورد زبان‌هاست و اینطور شد که سه‌شنبه شب با آخرین پرواز خود را به اهواز رساندیم تا ببینیم در غیزانیه چه خبر است.

بعد از بالاآمدن آفتاب راهی منطقه می‌شویم و ساعت‌8 به غیزانیه می‌رسیم. در اصل غیزانیه شهری است عبوری در مسیر اهواز به امیدیه اما روستاهای این منطقه وسعت زیادی دارد. منطقه را که نگاه می‌کنی در حصار دکل‌های بلند نفتی است و تابلوهای شرکت‌های متعدد نفتی هم به صورت انگشت‌نما در کنار جاده به چشم می‌خورد.

در کنار جاده هم تا چشم کار می‌کند لوله‌های نفتی است که هر یک به سمت سویی می‌رود. برخی لوله‌ها از کنار جاده راه‌شان را کج کرده‌اند به سمت بیابان و دکل‌های نفتی و برخی دیگر هم به سمت مراکز اصلی.

در کنار مغازه‌ای می‌ایستم، خانمی میانسال پشت دخل است. از او سوال می‌کنم که مشکل آب منطقه چیست؟ به عربی صحبت می‌کند «مای ماکو» این جمله را متوجه می‌شوم اما جملات بعدی‌اش را که قطار می‌کند در بیان مشکلاتش متوجه نمی‌شوم. راننده عرب زبان را به کمک می‌خوانم. ترجمه می‌کند که «در روز یکی، دو ساعت بیشتر آب نداریم؛ در این گرمای هوا مگر بدون آب می‌شود زندگی کرد؟» حرف‌هایش فقط یک تکرار دارد و آن درخواست کمک از مسوولان است برای آب. می‌گویم کی آب قطع می‌شود؟ شیر آب را کنار مغازه باز می‌کند. خالی از آب.

از سوالم شرمنده می‌شوم. خداحافظی می‌کنیم و به داخل روستا می‌رویم. یک فروشنده دوره‌گرد را می‌بینیم که با وانت که لباس می‌فروشد. چند خانم جوان و میانسال هم ایستاده‌اند. سوال را که می‌پرسم خانم میانسال به زبان عربی می‌گوید: «آب که نداریم، این کرونا هم ما را بیچاره کرده است. دام‌هایمان تشنه هستند و تلف می‌شوند.

در کنار درخواست برای رساندن آب از بیکاری جوان‌هایش هم می‌گوید و اما چشمانش از امیدی می‌گوید که این چند روز بعد از اعتراضات ایجاد شده است.

درحالیکه استان خوزستان بحرانی ترین وضعیت را با ویروس کرونا در ایران دارد و شرجی بودن هوا و گرد و غبار در بسیاری از نقاط این استان مردم محروم را به ستوه ‌آورده، اهالی به جان آمده غیزانیه به دلیل قطع آب دست به تجمع زده و جاده اهواز ـ رامهرمز ـ امیدیه را بستند.