فیلم زیر: کاخ شاه در مقابل چیزهایی که اینها می‌سازند صفر است. انقلاب می‌شود و فقرا این کاخ‌ها را به آتش می‌کشند!
محمدرضا مرتضوی، رئیس انجمن آردسازان و رئیس کانون انجمن های صنایع غذایی در مصاحبه‌ٔ با اعتماد آنلاین به گوشه ای از دزدی و فساد و چپاول سرمایه های کشور در حکومت ملایان اشاره کرد و گفت: کاخ شاه در مقابل چیزهایی که اینها می‌سازند صفر است.
وی گفت: در ایران ثروتمندانی به‌وجود آمدند که… تا به‌حال ندیدم. انباشت ثروت در دست عدهٔ معدودی افتاده است و جاهایی را دیدم که پول آسانسورش به اندازه همه ثروت ۴۰ کارگر است، اینها تبعیض و پول‌های دزدی است.
وی افزود: به دزدی مشروعیت دادند. در حالی که هنوز از خدمات شهری استفاده نکردیم شهرداری پول می‌خواهد، زیر میز، روی میز، هر دو!… خر را با آخور می‌خورند. یک کشوری با این ثروت عظیم، هر چه می‌دزدند تمام نمی‌شود.
وی در ادامه گفت: معلم فقیر! کارگر را شلاق می‌زنند که آمده می‌گوید حقوق مرا نمی‌دهند، کسی که حقوق کارگر را نمی‌دهد صاحب کاخ است!… کاخ شاه در مقابل چیزهایی که اینها می‌سازند صفر است. اینگونه پیش برویم دیگر در این مملکت سنگ روی سنگ بند نمی‌شود.
وی در پایان این گفتگو اظهار کرد: من آن روز را می‌بینم و مثل روز برایم روشن است می‌بینم که این باستی هیلز [محله ثروتمندان] را می‌ریزند می‌گیرند یعنی من به‌عنوان کسی که جامعه را می‌شناسم و نگاه می‌کنم و می‌بینم که این بغض متراکم می‌شود. خانم‌ها آقایان! در این مصاحبه شاهد باشید من گفتم، روزی فقرا این خانه‌ها را آتش می‌زنند.
مثل شعله کبریتی که به انبار کاه می افتد
به دنبال اعتراض مردم مظلوم غیزانیه اهواز به بی‌آبی و بالا‌گرفتن خشم و نفرت مردمی از سرکوب وحشیانه این حرکت اعتراضی در بحبوحه کرونا، برخی رسانه های حکومتی نسبت به بروز یک انفجار اجتماعی به سران نظام هشدار دادند.
روزنامه حکومتی رسالت امروز در این باره نوشت: کارد را به استخوان مردم رساندیم، فقط یک بهانه لازم است.
یک فعال رسانه ای هم نوشت: محموله بزرگ بنزین بدون شلیک ۱ گلوله به ونزوئلا رسید. اما درغیزانیه گفتند آب نداریم؛ با گلوله پاسخ دادند.
روزنامه رسالت ضمن هشدار به مقامات حکومتی نوشت: سوء‌مدیریت و عطش آب، آن‌قدر بحرانی و غم‌انگیز هست که اهالی غیزانیه اهواز را وادار به اعتراض کند. چرا باز هم کارد را به استخوان مردم رساندیم. وقتی ریشه معیشت خانواده سست باشد، فقط یک بهانه لازم است، آنوقت مثل شعله کبریت که به انبار کاه می‌افتد همه چیز را در خود تمام می‌کند.
