0 دقیقه
«مجلس تراز انقلاب اسلامی» عبارتی است که این روزها در وصف یازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی زیاد می‌شنویم؛ مجلسی که امروز چهارشنبه هفتم خرداد ۱۳۹۹ رسما آغاز به کار کرد.
پسزمینه این صفت، رو به آینده دارد و بیشتر آرزو و هدف یک جریان سیاسی است که با دوپینگ شورای نگهبان و غیبت گسترده مردم در پای صندوق‌های رای، کنترل مجلس را در دست گرفته است.
مجلس تراز انقلاب اسلامی واجد چه ویژگی‌هایی خواهد بود؟
«رضا تقوی»، مسن‌ترین منتخب مجلس یازدهم که به عنوان رییس سنی، اداره مجلس را در دست گرفت، ویژگی‌های مجلس تراز انقلاب اسلامی را این گونه تبیین کرده است: «خواستار تحول در کشور باشد، ولایت محور باشد، مردم‌دار باشد، استکبارستیز و ضد امریکایی باشد، حامی پابرهنگان و پیرو شهدا باشد.»
«حمیدرضا حاجی بابایی»، نماینده همدان در پنج دوره مجلس شورای اسلامی که این روزها اسب خود را برای تصدی ریاست مجلس یازدهم زین کرده و از حمایت بسیاری برخوردار شده نیز معتقد است مجلس تراز انقلاب اسلامی باید عدالت‌خواه، فسادستیز، جوان‌گرا، شایسته‌سالار و در مقابله با اقتصاد لیبرالی باشد.
«علی نیکزاد»، منتخب اردبیل در مجلس یازدهم و کاندیدای تصدی نایب رییسی مجلس هم در توصیف مجلس تراز انقلاب اسلامی می‌گوید: «سرباز آقا (رهبر جمهوری اسلامی) و نوکر مردم باشد.»
آیا دوره‌های قبلی مجلس در تراز انقلاب اسلامی نبودند؟
این پرسشی است که طراحان و مروجان مجلس تراز انقلاب اسلامی باید به آن پاسخ دهند. ولی آن‌چه از اظهارات منتخبان مجلس یازدهم بر می‌آید، حاوی نکته تازه‌ای نیست بلکه تکرار شعارهایی است که شکست آن‌ها در ساختار نظام سیاسی ایران به اثبات رسیده است. وضع امروز هم دقیقا نتیجه عملی همان شعارهایی است که از ابتدای انقلاب مطرح بوده‌اند؛ شعارزدگی به جای نظام‌مندی و تمرکز روی کارآمدی سیستم.
ولایت مداری، استکبار ستیزی، ضدیت با امریکا و شعارهایی هم‌چون مردم‌داری، حکومت پابرهنگان و تداوم خط شهدا و فساد ستیزی، هیچ کدام جدید نیستند. همه دوره‌های مجلس شورای اسلامی بعد از انقلاب (به استثنای مجلس ششم که رویکردی متفاوت داشت و تحمل نشد) همین‌ها را مدعی شده بودند. تنها تفاوت عمده مجلس یازدهم با مجالس پیشین این است که:
۱- از حمایت کمتری از مردم برخوردار است. مشارکت در انتخابات مجلس یازدهم رکورد کمترین مشارکت را به نام خود ثبت کرد.
۲- منتخبان مجلس یازدهم کم‌تجربه‌تر هستند. بیشتر منتخبان این دوره، حتی چهره‌های شاخص این مجلس که ادعای ریاست آن را نیز دارند (به استثنای حمیدرضا حاجی بابایی)، تجربه پارلمانی ندارند.
۳- رقابتی و متکثر نیست. اکثریت مطلق مجلس از یک جریان سیاسی و جملگی اصول‌گرا هستند.
۴- نظامی است. حضور و نفوذ عناصر نظامی در این مجلس بیشتر از سایر ادوار مجلس است.
۵- در شرایطی آغاز به کار می‌کند که جمهوری اسلامی تحت شدیدترین فشارهای بین‌المللی، اقتصادی ناشی از تحریم‌ها، فساد و بحران کرونا قرار گرفته است.
۶- جامعه کمترین امید و انتظار را از این مجلس دارد.
بنابراین، مجلس تراز انقلاب اسلامی که عده‌ای می‌کوشند آن را برند مجلس یازدهم کنند، فاقد هرگونه معنای گفتمانی است. اگر تراز انقلاب اسلامی را «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» بدانیم، هیچ نسبتی بین این شعار و ماهیت واقعی و کنونی نظام جمهوری اسلامی وجود ندارد؛ نظامی که نه خود به معنای واقعی استقلال دارد، نه استقلال نهادهای انتخابی را رعایت می‌کند و نه به آزادی بها داده و نه برای جمهوریت و اسلامیت شانی قائل است. مردم به عنوان «جمهور»، هیچ‌گاه در آن دیده نشده‌اند و به رای و نظرشان ارج داده نشده است.
مجلس یازدهم با کمترین پشتوانه مردمی و با کمترین اختیار نمایندگی از سوی اکثریتی از مردم، با جمهوری اسلامی به رهبری علی خامنه‌ای هم‌تراز است و نیاز به تلاش مضاعف ندارد. لذا وجه تمایزی که انتظار داشته باشیم این مجلس به آرمان‌های انقلاب باز گردد و احیانا قدمی در راه استقلال، آزادی و جمهوری اسلامی بردارد، توهمی بیش نیست.
